Wij sparen geen geld, maar herinneringen!

De reis naar de Malediven gaat redelijk vlot. Uurtje naar Malé en dan nog 20 minuten naar ons eiland. Helaas niet het verwachte watervliegtuig; die is sinds een paar maanden vervangen door een propeller kist die op een eiland met landingsbaan terecht kan.

We worden helemaal enthousiast als we de eerste atollen vanuit de lucht zien liggen; net alsof er iemand her en der wat eilandjes heeft gestrooid in een azuurblauwe zee. Door deze aanblik en de wetenschap dat we naar de Malediven gaan, hangt er in het vliegtuigje een opgewonden stemming. Na de landing nog even 20 minuten varen naar ons eiland. Robin maakt het allemaal niet meer mee, zij is tijdens de tweede vlucht in een diepe slaap gevallen...

Maar ongelooflijk, wat is het hier MOOI! Het zand is zo wit dat je een zonnebril op moet voor de schittering. De lagune rondom het strand is aqua blauw en gaat aan het einde over in het donkerblauw van de Indische Oceaan, daar, waar steil de diepte in, het rif begint.

Onze bungalow staat zo'n 15 meter van de branding aan het strand. Alles is tot in de puntjes verzorgd en extreem luxe. Hoewel wij resorts toch eigenlijk verbannen hadden, is dit Center-Parcs-tot-de-macht-6 toch wel erg fijn. Sterker nog, geheel tegen onze backpackers-roots in zeggen we tegen elkaar dat we hier toch nog wel een keer terug willen; we zijn dan toch echt verworden tot flashpackers (net als John en Jane, die we in Ella tegenkwamen:-))

Een perfecte plek om de 3e verjaardag van Robin te vieren. Dit is dan toch echt het PARADIJS!

Het eiland fiets je in de lengte in zo'n 5 minuten en zit vol leven. Iedere avond als het donker is komen langs de vloedlijn grote pijlstaart roggen(ja, die Steve Irwin fataal werden) en baby-haaien (blacktips) langs. Robin vindt het ge-wel-dig! Net als het zwembad waar ze de rest van de dag in ligt. Zonder bandjes, want die wil ze niet meer om. Ze zwemt inmiddels een meter of 5 onder water, waardoor ze bijna het hele zwembad rond kan. Mooi man!

Allemaal erg leuk, maar ikzelf kom hier eigenlijk maar voor een ding; het onderwaterleven en in het bijzonder de walvishaai. Een van de weinige dieren die nog ontbreken op mijn duikpalmares. Amper drie uur na aankomst lig ik al op de bodem bij het het huisrif, waar ik wat haaien, murenes en een grote rog zie. Was wel ok, als warming-up voor het grote werk;-)

De volgende ochtend vroeg doe ik mijn wake-up sessie met een wrakduik op 33 meter diepte. Een oud vrachtschip waar we met slechts vier duikers het ruim in zwemmen waar een grote rifbaars zit die kennelijk de wacht houdt. Naast de stuurhut heeft een angler-fish zijn plekje. Met een hengeltje vlak bij zijn bek lokt hij kleinere visjes die vervolgens hun laatste uur zien slaan. Na deze duik nog een minder diep rif, waar ik de bodemtijd overschreed en er (enigszins ongewild, oeps) een deco-duik van maak. Na wederom haaien, steenvissen, schildpadden en nog veel meer, besluit ik als we terug zijn op de duikschool er ook nog maar een nachtduik tegenaan te gooien :-)

Als het avondrood met het ondergaan van een sissende zon aan de horizon van de Indische Oceaan overgaat in de duisternis, springen we met z'n 5-en het water in. Twee man van de duikschool, 2 Duitse kameraden en ikzelf. We zakken in de donkere watermassa af tot 22 meter waar we ons door de stroming laten meevoeren langs het rif. De eerste 10 minuten is het lastig trimmen (bereiken van neutraal drijfvermogen) door de stroming en het ontbreken van een referentie punt.

De volgende 10 minuten gebeurt er eigenlijk weinig, op wat slapende schildpadden na. Maar dan gaat het los! Met mijn lamp schijn ik de diepte in en zie een jagende inktvis met zijn tentakels in oorlogstand. Zijn ogen lichten surrealistisch op door het licht. Dan komt er een haai voorbij, een blacktip. Yes, weer een haaiensoort die ik af kan vinken. Ik kijk naar links en zie de hele club een grot in zwemmen en wenken. Ik moet door een smalle opening heen en zie daarna een napoleon vis met het formaat van een kleine auto. Wat een beest!

Als we de grot weer uitzwemmen, ik zit inmiddels weer in de kopgroep, zie ik weer ogen oplichten. Weer een inktvis denk ik. Maar het zijn wel veel ogen... Het blijkt een flinke club haaien te zijn die vakkundig het rif ontdoen van vissen die nog geen slaapplek hebben gevonden. Wat vet zeg! Een van de haaien merkt ons op en zwemt recht op mij af. Ik kijk hem (haar) recht aan als hij tot op een meter van mijn gezicht is. Thrilling! Hier wordt de mens pas echt gelukkig van!

Wat een duik, minstens een vermelding in de top 5 van alle duiken die ik gemaakt heb, maar absoluut de beste nachtduik ever. Als we boven komen heerst er onder de duikers een uitgelaten stemming. Dat we midden op de oceaan drijven onder de sterrenhemel en onze boot nog nergens te bekennen is deert ons niet! Komt ook weer goed.

Om 8 uur de volgende ochtend zet de boot koers naar de west kant van het Zuid Ari Atol. Vanaf hier is er niets anders dan water tot aan Afrika. Laat het grote spul maar komen! We beginnen met een duik op een voor rif wat voor de minder verwende een natte droom is, maar ik wil wal-vis-haai-en!!!!!

De tweede duik zou het moeten worden. Ik buddy met Wally, een van de dive-masters die buiten werktijd voor dezelfde reden meegaat als waarvoor ik naar de Malediven ben gekomen. We zakken naar 25 meter, zien wat turtles, een spotted eagle ray en nog wat ander spul. Ik ga me behoorlijk irriteren aan Wally die maar achterblijft. Verderop zie ik de rest van de club verdwijnen in de (hier bijne inktblauwe) zee. Straks hebben zij wel en ik niet...

Maar dan, na 122 duiken in 20 jaar op een meter of 14 diep, kijk ik naar rechts en gebeurt het. Hier heb ik al die jaren op gewacht. Met zijn bek groot genoeg om mij overdwars naar binnen te werken komt daar een walvishaai mij gracieus tegemoet zwemmen. Een meter of 10 groot.

De tranen springen in mijn ogen terwijl ik omdraai en naast zijn kop met hem afdaal terug naar 20 meter. Mijn computer begint te loeien, aangezien ik eigenlijk al aan het opstijgen was. Als ik hem weer aankijk, lijkt hij zich niet druk te maken om mijn deco tijd. Onze ontmoeting duurt slechts 2 minuten, maar is onvergetelijk! Wally en ik feliciteren elkaar onder water en doen er vervolgens nog wel ff over om met acceptabele stikstof in ons bloed de oppervlakte te bereiken. Het feestje op de boot zetten Wally en ik voort. Want het was dus, 'wij wel en zij niet'. Whahahaaa!

In totaal maak ik 9 duiken die allemaal bovengemiddeld waren. Ik durf te stellen dat de Malediven toch echt de beste duikbestemming is, waar ik geweest ben tenminste. En ik heb er toch aardig wat gezien!

We zijn blij dat we als regel hanteren dat het beter is herinneringen te sparen in plaats van geld. Vraag blijft nu echter wel waar we onze herinneringen-spaarpot de volgende reis gaan vullen. Galapagos?

Morgen gaan we na bijna 4 weken weer richting Berkel. We kunnen niet anders stellen dan dat deze reis perfect is geweest. Misschien wel de beste ooit. Alle dromen zijn uitgekomen. Robin heeft weer wat van de wereld gezien en is poepie bruin. Nu alleen nog 22 uur reizen...

See Yah!