En we gaan nog niet naar huis...

In Anuradhapura pakken we 's ochtends de fiets voor een tochtje langs de oude ruïnes enzo. Het is de verjaardag van Vivien, Robin en ik hebben als verrassing een taart besteld voor als we terug komen.

We zijn weer eens een nieuwe attractie in dit mooie land; er is geen fiets met kinderzitje, dus Robin gaat op mijn rug in de zak mee. Overal waar we langsfietsen staan mensen te wijzen en lachen. Wel ff wennen dat aan de linkerkant fietsen. En vooral in het verkeer hier. De verkeersregels zijn vrij simpel. Die zijn er namelijk niet...

Over de fietstocht kunnen we kort zijn. Het was f*cking heet, vochtig en niet uit te houden... Uiteindelijk hebben we wel wat gezien, maar vraag me niet meer wat.

Als we terugkomen ga ik met Robin naar de keuken voor de verrassing, NOT!. Robin rent nadat ze de chocolade-taart heeft gezien linea recta naar Viv met de mededeling dat er een taart onderweg is. Deze veel te grote taart delen we maar met de overige gasten en het personeel.

De volgende morgen staan we om 6uur op om de trein te pakken. Een uurtje of vier ligt in het verschiet. Tweede klas en smerig, niet normaal! De trein deinst heen en weer op de rails, alle ramen en deuren staan open voor wat verkoeling. De ventilatoren aan het plafond hebben hun beste tijd wel gehad...

Na een kleine twee uur, begint de trein te horten en stoten... En staan we in de middle of no where stil tussen de rijstvelden. Na een half uur komt de trein even tot leven, met een giga grote roetpluim die langs de ramen aan ons voorbij trekt. De trein heeft nog net voldoende puf om het volgende station te bereiken.

Op het station voelt iedere mannelijke reiziger zich geroepen om zich bij de locomotief te bemoeien met de stand van zaken. De machinist staat met het zweet op z'n hoofd in de motor van de trein te pielen, terwijl de aanwezige mannen commentaar leveren. Na een half uur geeft hij het op en gooit zijn werkhandschoenen geïrriteerd weg. Het mannenvolk staat te gniffelen, terwijl Robin overal tussendoor banjert.

Een nieuwe locomotief wordt voor de trein gehangen en we kunnen weer verder. Uiteindelijk komen we na 6 uur in Colombo aan, waar we de volgende trein maar laten voor wat het is. We pakken een taxi naar Negombo, vlakbij het vliegveld, daar waar we onze reis zijn begonnen. De cirkel is rond!

Robin begint al een aardig woordje Engels te spreken; 'Can I have an ice-cream?' Waarop wij dan even streng kijken en er een 'please?' volgt. Vanuit gemak om niet iedere keer mijn naam te moeten uitspreken heet ik al jaren tijdens vakanties 'Jay' (en wellicht vanuit enige onderbewust onderdrukte schizofrenie). 'My name is Jay' zeg ik dan. 'Papa, jij heet toch Jeroen?' zegt Robin dan :-)

In Sri Lanka we hebben ongeveer 1.200km afgelegd, met de lokale bus tussen de locals en vele tuktuk's ('wanneer gaan we met een rose tuktuk papa?). Hoogtepunten van het reizen waren toch wel de twee treinritten die we gemaakt hebben. De privé chauffeurs hadden echter steeds mooie verhalen en brachten ons naar plekken onderweg, waar je anders niet komt.

Aan het einde van de reis in Sri Lanka kunnen we ons opmaken voor de top 3:

1. Onverwacht bezoek aan de tempel in Katagarama. Genieten van de kleuren en bizarre taferelen (mn. na de fijne consumptie ;-)) zie verslag 'turtles, tempel en safari'
2. Relaxte surfvibe met onze surfdudette Robin in Aguram Bay. Zie verslag 'Surfdudette Robin'
3. Verzopen van de regen op Lionrock in Sigiriya. Zie verslag 'Indiana Jones in the Temple of Robin'

EN WE GAAN NOG NIET NAAR HUIS, NOG LANGE NIET....!

Na al deze belevenissen zijn we wel toe aan vakantie. Dus hop, morgen ff een uurtje vliegtuig en een half uurtje watervliegtuig... 'Maldives here we come!'

'Gaan we nu eindelijk naar de baby-haaien papa?'

(Wel kut hoor, om 5 uur op... Blijft een beetje behelpen zo'n trip...)

See Yah!