The last frontier (aka the end of the road)!
Blijf op de hoogte en volg Robin
12 Juli 2016 | Filipijnen, Itaytay
Vanuit Lapu Lapu City, vernoemd naar het opperhoofd op Cebu die in 1400 de Spanjaarden een pak rammel gaf tijdens hun poging de Filippijnen te koloniseren, gaan we in de loop van de ochtend richting het vliegveld. Destination Palawan, vaak omschreven als 'the last frontier'.
Palawan is het langgerekte smalle eiland boven Borneo, binnen een uurtje vliegen zijn we er. Het vliegtuig inkomen bleek wat lastiger te zijn, aangezien ik nog een mes in m'n handbagage had zitten... (Don't ask)
Op het vliegveld worden we opgehaald door André, die ik via internet al had benaderd. In noordelijke richting rijden we door Palawan, terwijl klassiekers van Marvin Gay, Carlos Santana en Major Tom door de boxen van zijn roestige busje schallen. Door steeds dichter wordende jungle. Robin zit lekker naar buiten de kijken als een echte ontdekkingsreiziger.
Op Palawan wonen nog drie inheemse stammen, vertelt André ons. De prima weg waar we over rijden bestaat nog niet heel lang, maar heeft ervoor gezorgd dat Palawan bereikbaar is geworden voor toeristen. De 'tribes' zijn uit de jungle daardoor wel bij de weg gaan wonen, maar leven nog grotendeels van wat het woud hen te bieden heeft.
Als we aankomen bij Bambua, voelt het alsof we bij zo'n tribe op bezoek komen. Echt the end of the road, maar dan nog een heuvel op lopen om midden in het regenwoud ons hutje te vinden. Jammer dat we nu niet 'welcome to the jungle' van Guns and Roses als achtergrond muziek horen.
Bambua ligt net buiten Sabang, een vissersdorpje, een opkomend backpackbestemming-paradijsje en onze vertrekplaats voor onze tocht naar 'The Underground River'. Een miljoenen oud grottenstelsel wat op de Unesco Wereld erfgoed lijst staat.
Met een banka, een kano met twee drijvers aan iedere zijde, varen we langs de kust waar het regenwoud direct grenst aan de zee. Uiteindelijk komen we uit bij een lagune waar de ingang van de grot al zichtbaar is. Hier stappen we over in een kleine kano met een mannetje wat ons het grottenstelsel in roeit.
Door een zwerm van vleermuizen varen we de duisternis in. De tribes die hier wonen zien de grotten als een heilige plek. Dat is niet moeilijk te begrijpen, Robin kijkt haar ogen dan ook uit. Meer dan een half uur varen we door smalle gangen, gevolgd door immense ruimtes ontstaan door het water dat miljoenen jaren naar beneden is gedropen. 'Dus stalagTIETEN hangen hè pap, net als...
's Middags chillen we op het strand, terwijl Robin niet uit zee te slaan is. Na een avondmaal op het strand pakken we een tricycle terug naar Bambua waar we wadend door de insecten ons hutje in het regenwoud weer weten te vinden. Wat door deze pleurisbeesten inmiddels iets minder idyllisch wordt...
'Papa, kijk daar zijn die vissen die op land lopen die we gezien hebben bij de film van Earth!', zegt Robin terwijl we de volgende dag bij een modderpoel staan bij de ingang van het mangrovebos om in een kano te stappen. We maken een mooi tochtje door de mangrove in een kano, waar slangen en varanen in de takken hangen terwijl we er langs varen. Onze gids vertelt over de delicatesse die ze eten; larven die hout eten. Helaas kunnen we dit niet proeven.
We zeilen nog ff met een noodgang van een van de rotsen af via een zipline van 800 meter (wat Robin niet echt geweldig vond), huren 's middags een surfplank en geef ik Robin haar eerste surflessen. Een new surfchick is born. Nadat Robin het leven redt van een vlinder door z'n vleugels te wassen in zee..., valt ze voor het avondeten van haar stoel af van de slaap. What a beautiful day! Bey bey Sabang, up to Port Barton!
Palawan is het langgerekte smalle eiland boven Borneo, binnen een uurtje vliegen zijn we er. Het vliegtuig inkomen bleek wat lastiger te zijn, aangezien ik nog een mes in m'n handbagage had zitten... (Don't ask)
Op het vliegveld worden we opgehaald door André, die ik via internet al had benaderd. In noordelijke richting rijden we door Palawan, terwijl klassiekers van Marvin Gay, Carlos Santana en Major Tom door de boxen van zijn roestige busje schallen. Door steeds dichter wordende jungle. Robin zit lekker naar buiten de kijken als een echte ontdekkingsreiziger.
Op Palawan wonen nog drie inheemse stammen, vertelt André ons. De prima weg waar we over rijden bestaat nog niet heel lang, maar heeft ervoor gezorgd dat Palawan bereikbaar is geworden voor toeristen. De 'tribes' zijn uit de jungle daardoor wel bij de weg gaan wonen, maar leven nog grotendeels van wat het woud hen te bieden heeft.
Als we aankomen bij Bambua, voelt het alsof we bij zo'n tribe op bezoek komen. Echt the end of the road, maar dan nog een heuvel op lopen om midden in het regenwoud ons hutje te vinden. Jammer dat we nu niet 'welcome to the jungle' van Guns and Roses als achtergrond muziek horen.
Bambua ligt net buiten Sabang, een vissersdorpje, een opkomend backpackbestemming-paradijsje en onze vertrekplaats voor onze tocht naar 'The Underground River'. Een miljoenen oud grottenstelsel wat op de Unesco Wereld erfgoed lijst staat.
Met een banka, een kano met twee drijvers aan iedere zijde, varen we langs de kust waar het regenwoud direct grenst aan de zee. Uiteindelijk komen we uit bij een lagune waar de ingang van de grot al zichtbaar is. Hier stappen we over in een kleine kano met een mannetje wat ons het grottenstelsel in roeit.
Door een zwerm van vleermuizen varen we de duisternis in. De tribes die hier wonen zien de grotten als een heilige plek. Dat is niet moeilijk te begrijpen, Robin kijkt haar ogen dan ook uit. Meer dan een half uur varen we door smalle gangen, gevolgd door immense ruimtes ontstaan door het water dat miljoenen jaren naar beneden is gedropen. 'Dus stalagTIETEN hangen hè pap, net als...
's Middags chillen we op het strand, terwijl Robin niet uit zee te slaan is. Na een avondmaal op het strand pakken we een tricycle terug naar Bambua waar we wadend door de insecten ons hutje in het regenwoud weer weten te vinden. Wat door deze pleurisbeesten inmiddels iets minder idyllisch wordt...
'Papa, kijk daar zijn die vissen die op land lopen die we gezien hebben bij de film van Earth!', zegt Robin terwijl we de volgende dag bij een modderpoel staan bij de ingang van het mangrovebos om in een kano te stappen. We maken een mooi tochtje door de mangrove in een kano, waar slangen en varanen in de takken hangen terwijl we er langs varen. Onze gids vertelt over de delicatesse die ze eten; larven die hout eten. Helaas kunnen we dit niet proeven.
We zeilen nog ff met een noodgang van een van de rotsen af via een zipline van 800 meter (wat Robin niet echt geweldig vond), huren 's middags een surfplank en geef ik Robin haar eerste surflessen. Een new surfchick is born. Nadat Robin het leven redt van een vlinder door z'n vleugels te wassen in zee..., valt ze voor het avondeten van haar stoel af van de slaap. What a beautiful day! Bey bey Sabang, up to Port Barton!
-
12 Juli 2016 - 10:25
V&D:
Lekker genieten daar..
Is je vrouw ook mee? Heeft je vrouw het ook leuk? -
12 Juli 2016 - 14:58
Sjef Kok:
klinkt allemaal geweldig. niet verwonderlijk dat na al die ervaringen doodmoe van de stoel valt.
heb ook zoiets gehad op schiphol met een zakmesje, niet echt leuk!
nou maar verder genieten.
groetjes -
13 Juli 2016 - 11:49
Frans Kok:
Geniet van jullie reis daar in het verre oosten! -
13 Juli 2016 - 12:30
Christelle:
Klinkt als een super stoere start. Veel plezier, en we volgen, grtjs
-
13 Juli 2016 - 13:48
Erna:
die vleermuizen lijken mij erger dan dat naar beneden zippen haha . maar ze doet het toch maar gewoon allemaal . gaaf hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
