Ngorongoro

De airco spuugt een enorme wolk stof de auto in als we om 5.30u het contact omdraaien. Vooral Robin en ik hebben tijdes onze reizen (in Afrika) menig voertuig uitgemaakt voor pauperbak. Met z'n drieën moeten we echter tot de conclusie komen dat onze RAV 4x4 daar inmiddels ook echt niet meer voor onderdoet. In de auto ligt een grote laag stof, die Lonneke dan wel geprobeerd heeft schoon te maken met een babywashandje van de Etos (want die van Zwitsal waren op). Maar tevergeefs.

We hebben zo vaak met de bodem de stenen op de slechte wegen geraakt dat er een flink gat in de uitlaat zit. Met een geluid waar menig achterbuurtracer op Zuid jaloers op is rijden we de pikdonkere nacht in. Onze pauperbak hoeft nog maar een kunstje te flikken, een rondje Ngorongoro.

De Ngorongoro-krater is de grootste intacte ingestorte vulkaankegel ter wereld. Deze vulkaanresten zijn vermoedelijk 2-3 miljoen jaar geleden ontstaan uit een vulkaan die zo'n vijf kilometer hoog geweest moet zijn. De rand van de krater ligt ongeveer 600 meter boven de kraterbodem. In de krater leven permanent naar schatting 25.000 grotere zoogdieren en op het hoogtepunt 500.000.

Via verschillende loketten haal, betaal en leveren we de toegangsbewijzen voor onze auto in, waarna we dik anderhalf uur over de zijkanten van de krater omhoog rijden. Waar de Masai als enige mogen lopen met hun vee en we halverwege een sneak preview krijgen bij een uitzichtpunt. WoW, dit is waar je wilt zijn. Absoluut te bizar. De gehalte krater met een doorsnede van 16km ligt onder ons, terwijl deze verlicht wordt door de paars en rode gloed van de opkomende zon. Betoverend.

En hoe vet is het dat wij daar gewoon met onze eigen pauper in gaan rijden. We zijn niet de enigen die de afdaling inzetten, maar wel de enigen die dit zonder gids en grote landcruisers 4x4 doen. Bij de toegang naar de krater staan er dus een stuk of 15 mannelijke gidsen tof te doen onder elkaar en slaan joviaal de man die alle registraties doet op zijn schouders. Als de apenrots buldert van het lachen, valt er opeens een stilte als er een hoge vrouwenstem 'Jambo, hello!' roept. Het is Lonneke getooid in afritsbroek die het toegangsbewijs op de counter gooit.

In een klein uur rijden we de afdaling de krater is, waar we binnen een half uur al leeuwen spotten. Een van de gidsen die ik bij de ingang al gesproken had rijdt al snel ons voorbij en zegt dat we hem mogen volgende vandaag. Man, man, man, wat een plek op de aardbol (check het eens op Google maps!). De uitzichten en grote concentraties dieren allemaal door elkaar maken dit tot een top ervaring. Echt ongelooflijk!

Rond 14u rijden we via een stuk jungle de flanken van de krater weer op. Onze auto heeft ons deze tocht niet inde steek gelaten en met 700 Tanzaniaanse kilometers zetten we deze met de tenten en andere zooi op de parkeerplaats bij ons hotelletje, waar hij de volgende dag opgehaald wordt. Want wij stappen nu wel in bij en top notch landcruiser voor ons volgende doel. De Mara rivier in het noorden van de Serengeti.